Toch wel zenuwachtig kom ik aan bij school. Het is Kinderboekenweek, het thema is Worden wat je wilt. Ik mag in vijf klassen vertellen over mijn beroep en vertel dan in kleine groepjes iets over het menselijk lichaam. Ik heb van alles meegenomen en gemaakt om naar te kijken en mee te spelen.
We beginnen bij groep 7/8. De kinderen gaan meteen van alles uitproberen en overal aanzitten. Ze zijn enorm enthousiast en nieuwsgierig en er volgen heel veel vragen: “Hoe kunnen je haren groeien?” “Welke spier gebruiken we het minste?” “Zijn je witte bloedcellen eigenlijk een soort riddertjes?” We doen samen een testje om te kijken wie allemaal een nutteloze spier heeft (de palmaris longus).
Ook groep 6 kan er wat van. Sommige kinderen weten al heel veel en vinden het een interessant onderwerp. Een meisje vraagt nog voordat we zitten wat nou eigenlijk een hersenschudding is. “Jeetje mevrouw ik hou niet van organen, ik moet zo nog fruit eten hoor” “Kan je eigenlijk nog wel leven met één long?” “Wat is het verschil tussen je bot kneuzen en breken?” Na de eerste dag moet ik helemaal bijkomen van een non-stop vragenvuur. Wat een slimme kinderen!
Op de tweede dag begin ik bij groep 1/2. Ik heb het skeletmodel van ongeveer een meter op de tafel gezet, en vijf paar grote ogen kijken omhoog naar dat gekke en toch ook wel beetje enge ding. Ik leg snel uit dat het niet echt is, maar van plastic. Ik zet het skelet op de grond neer, en de gezichtjes ontspannen. “Oh nu ben ik groter!”
Ik vraag of ze zachtjes (en dat moet je er dus echt bij vertellen) op hun voorhoofd willen kloppen. Daar zit je schedel, net zoals bij dit poppetje. En op je buik, voelt het daar hard of is het zacht? En in je vingers?
Ik vraag de kleuters hoeveel botten zij denken dat een mens heeft. Er wordt nog eens goed gekeken naar het skeletmodel, wenkbrauwen worden diep gefronst en ze zijn druk op hun vingers aan het tellen. De meeste antwoorden liggen tussen de 1 en 10, maar er zijn ook enkelen die juist meer richting de “miljoenhonderd” denken.
Ook merken de kinderen op dat het skelet geen schoenen aan heeft en dus niet kan lopen. En geen jas. En ook geen broek. Zielig hoor.
Groep 3 is daarna aan de beurt. “En mevrouw, als jij dan niet netjes tussen de lijntjes kleurt krijg jij dan ook geen geld?” Hier probeer ik of ze iets weten van de spijsvertering. Het poppetje met de organen geeft niet direct een reactie, behalve dat ze het er gek uit vinden zien. En een beetje ieuwwww. Zijn dat misschien de hersenen? Ik laat ze zien hoelang je darmen in het echt zijn en dat spreekt ze wel aan! Er komen heel veel vragen (en sterke verhalen) los over poep, plas, scheten en kots. Ze zijn ook benieuwd wat er gebeurt als je zand eet. En een hele hap? Of een heleboel zand?
Groep 5 is als laatste aan de beurt. “Is dit een spreekbeurt mevrouw? Het lijkt wel op een spreekbeurt.” Een meisje is zeer verbaasd dat je hart ook ‘s nachts gewoon blijft kloppen. “Waarom voel ik de zenuwen altijd in mijn buik?” “Hoe komt een baby’tje eigenlijk in je buik?”
Ook in deze groep verbaas ik me hoeveel sommige kinderen al weten over het lichaam. Een van de kinderen wil zelfs bij mij komen werken later, wie weet!
Geef een reactie